çağ

1.

is. Vaxt, zaman. Bu çağacan harada qalmısan? Nə çağacan səni gözləyək? – Günbatan çağı Kürün üstünü bürüyən duman ətəyini sallayaraq, asta-asta ətrafa yayıldı. İ. Ş..

◊ Oğlan çağı (çağında) – bir şeyin ən qızğın, ən gərgin dövrü(ndə). Qışın oğlan çağında . . Nəriman . . hissələrinə yola düşdü. M. C.. . . Bu günlər dördüncü iqlim ölkəsi Azərbaycanda yayın oğlan çağı idi. Ə. M..

2.

sif.

1. Sağlam, saz, hələ əldən düşməmiş. Çox da qocalmışam, hələ ki, çağam; Bir az namus, qeyrət, ar sinəmdə var. A. Ə.. Çağ olmaq – sağlam olmaq, saz olmaq. Nələrə dözməmisən, sağ ol, mənim ürəyim! Həmişə olduğun tək çağ ol, mənim ürəyim! S. Rüst..

2. Kefi kök, dərdsiz, qəmsiz. Uşağın kefi çağdır. // dan. Kök, dolğun, tosqun. Çağ qız. Çağ uşaq.